En una entrevista informal charlando con algunas trabajadoras del Consorcio a las que acompañamos en manifestaciones, concentraciones, cortes de tráfico, visitando centros en los primeros días de la huelga de septiembre, escribimos una crónica de esta lucha que en este mes de octubre, comenzó el 3 y termina el 14, y que tendrá continuidad en el mes de octubre, noviembre y diciembre.

La experiencia que están llevando a cabo estas mujeres es impresionante; recorren los pueblos, villas y ciudades de toda Galicia. Dada la dispersión de las más de 1.500 trabajadoras en Galiñas Azuis (escuelas infantiles), centros de día y residencias de mayores por toda la geografía gallega, en un mismo día pueden estar en Vigo, en Ferrol o en Monforte, hasta Meira un pueblecito precioso al pie de los Ancares, concentrándose en las puertas de los centros de trabajo, presionando al presidente de la Xunta en sus actividades públicas, o bien reuniéndose con los alcaldes o alcaldesas, para que apoyen su causa.

No dejan tampoco de buscar a actores, actrices, poetisas, músicos, cómicos en todos los rincones, hasta As Tanxugueiras hicieron una letra y música para ellas. Como a ellas les gusta decir, “coas mulleres do Consorcio non se xoga”.

Hablan de “servicios mínimos abusivos”, verdadera Ley antihuelga, porque algunas no pueden hacerla al ser la única categoría que está en un centro, haciendo imposible el uso de este derecho establecido por la Constitución. Hablamos con ellas y cuando les explicamos que antes de la Constitución no existían eso de los servicios mínimos, que eso lo impuso la firma de la Constitución, flipan porque a pesar de ser mujeres ya con algunos años, la mayoría se criaron con esta “democracia”.

Dicen sentirse impotentes a la hora de querer hacer huelga y no poder hacerla, porque también quisieran estar con sus compañeras en las actividades fuera de los centros. Aun así, estas mujeres lo que hacen dentro de los centros es explicar a los y las usuarias, así como a los padres y madres, a las familias de los mayores de los centros de día y residencia, porque se ven obligadas a convocar huelga.

Se ve que están unidas a pesar de tener a las direcciones sindicales CCOO, UXT, CIG y CSIF en contra, porque son estos los que están negociando con el Consorcio las bases de la mal llamada estabilización a la que obliga la ley 20/2021, dejándolas fuera después de llevar más de 13 años trabajando en ese organismo, pues no les reconocen los años trabajados en el Consorcio, ni tampoco la formación recibida por este organismo.

A estos sindicatos se les llena la boca de decir que han conseguido que el gobierno firme la Ley de estabilización para reducir la temporalidad en las Administraciones Públicas y que miles de trabajadoras obtengan una plaza,  y así acabar con el fraude de ley. Lo único que van a conseguir con estas bases, es el despido de miles de trabajadoras y trabajadores, sin que se cree ni un solo puesto de trabajo nuevo, con el consiguiente deterioro de los Servicios Públicos.

Están haciendo una experiencia muy importante de lucha y autoorganización, comenzando casi de cero, puesto que las cúpulas sindicales, al convertir los sindicatos en organismos de gestión de nóminas, han roto la trasmisión de la experiencia acumulada por las generaciones pasadas desde cómo se organiza una huelga hasta la “caja de resistencia” para una lucha que se prevé larga y dura.

Queremos aprovechar para llamar a las organizaciones sociales, sindicales, etc., a apoyarlas no solo en sus movilizaciones, sino a aportar a la “caja de resistencia”, que ellas llaman “bono de apoyo”, publicado en la página de la CNT el sindicato convocante de la huelga.

Las compañeras tienen claro que la defensa de sus puestos de trabajo es indisoluble de la conquista que suponen los Servicios Públicos, pues fueron ellas la que constituyeron los grupos de trabajo en los centros desde la constitución del Consorcio de Igualdade e Benestar, allá por el 2007; un trabajo que, como dicen con orgullo, “les permitió pasar la pandemia sin ninguna muerte entre las personas mayores a su cargo”. ¡Qué diferencia con lo sucedido en las residencias privadas de todo el Estado, no solo las de Madrid!.

Este servicio es el que el Sr. Rueda y la Xunta del PP quiere desmontar, bajo la demagogia de dar estabilidad a los puestos de trabajo, con la firma de las direcciones sindicales sentadas en la Mesa de Negociación.

Consorcio de Igualdade e Benestar | Cronica dunha experiencia de loita e autoorganización

Nunha entrevista informal falando con algunhas traballadoras do Consorcio ás que acompañamos en manifestacións, concentracións, cortes de tráfico, visitando centros nos primeiros días da folga de setembro, escribimos unha crónica desta loita que comezou o 3 e terminou o 14, e que ten continuidade no mes de outubro, novembro e decembro.

A experiencia que están a levar a cabo estas mulleres é impresionante; percorren os pobos, vilas e cidades de toda Galiza. Dada a dispersión das máis de 1500 traballadoras en Galiñas Azuis (escolas infantís), centros de día e residencias de maiores por toda a xeografía galega, nun mesmo día poden estar en Vigo, en Ferrol ou en Monforte, até Meira unha aldeíña preciosa ao pé dos Ancares, concentrándose nas portas dos centros de traballo, presionando ao presidente da Xunta nas súas actividades públicas, ou ben reuníndose cos alcaldes ou alcaldesas, para que apoien a súa causa.

Non deixan tampouco de buscar a actores, actrices, poetisas, músicos, cómicos en todos os recunchos, até As Tanxugueiras fixeron unha letra e música para elas. Como a elas gústalles dicir, “coas mulleres do Consorcio non se xoga”.

Falan de “servizos mínimos abusivos”, verdadeira lei antifolga, porque algunhas non poden facela ao ser a única categoría que está nun centro, facendo imposible o uso deste dereito establecido pola Constitución. Falamos con elas e cando lles explicamos que antes da Constitución non existían iso dos servizos mínimos, que iso o impuxo a firma da Constitución, flipan porque a pesar de ser mulleres xa con algúns anos, a maioría criáronse con esta “democracia”.

Din sentirse impotentes á hora de querer facer folga e non poder facela, porque tamén quixesen estar coas súas compañeiras nas actividades fóra dos centros. Aínda así, estas mulleres o que fan dentro dos centros é explicar aos e as usuarias, así como aos pais e nais, ás familias dos maiores dos centros de día e residencia, porque están obrigadas a convocar folga.

Vese que están unidas a pesar de ter ás direccións sindicais de CCOO, UXT, CIG e CSIF en contra, porque son estes os que están a negociar co Consorcio as bases da mal chamada estabilización á que obriga a lei 20/2021, deixándoas fora despois de levar máis de 13 anos traballando nese organismo, pois non lles recoñecen os anos traballados no Consorcio, nin tampouco a formación recibida por este organismo.

A estes sindicatos éncheselles a boca de dicir que conseguiron que o goberno firme a Lei de estabilización para reducir a temporalidade nas Administracións Públicas, que miles de traballadoras obteñan unha praza e así acabar coa fraude de lei. O único que van conseguir con estas bases, é o despedimento de miles de traballadoras e traballadores, sen que se cre nin un só posto de traballo novo, coa consecuente deterioración dos Servizos Públicos.

Están a facer unha experiencia moi importante de loita e autoorganización, comezando case de cero, posto que as cúpulas sindicais, ao converter os sindicatos en organismos de xestión de nóminas, romperon a trasmisión da experiencia acumulada polas xeracións pasadas desde como se organiza unha folga até a “caixa de resistencia” para unha loita que se prevé longa e dura.

Queremos aproveitar para chamar ás organizacións sociais, sindicais, etc., a apoialas non só nas súas mobilizacións, senón a achegar á “caixa de resistencia”, que elas chaman “bono de apoio”, publicado na páxina da CNT, o sindicato convocante da folga.

As compañeiras teñen claro que a defensa dos seus postos de traballo é indisoluble da conquista que supoñen os Servizos Públicos, pois foron elas a que constituíron os grupos de traballo nos centros desde a constitución do Consorcio de Igualdade e Benestar, alá polo 2007; un traballo que, como din con orgullo, “permitiulles pasar a pandemia sen ningunha morte entre as persoas maiores ao seu cargo”. Que diferenza co sucedido nas residencias privadas de todo o estado, non só as de Madrid!.

Este servizo é o que o Sr. Roda e a Xunta do PP quere desmontar, baixo a demagoxia de dar estabilidade aos postos de traballo, coa firma das direccións sindicais sentadas na Mesa de Negociación.